Bu şübhə sahiblərinə deyilir: “Əhli Sünnənin bəzi kitablarında rəhbərə qılıncla qarşı çıxmağın qadağan olmasına gəlincə, bu o demək deyil ki, dil ilə rəhbərləri pisləmək olar. Əgər Uca Allah bir günahı qadağan edibsə, ona  aparan yolları da qadağan edib. Məsələn, baxışın son mərhələsi sayılan zinanın qadağan olunması, gözlə harama baxmağın qadağan olunmasına dəlildir. Həmçinin, dil ilə hakimlərin əleyhinə danışmağın son mərhələsi sayılan xurucun (rəhbərə qarşı çıxmaq) qadağan edilməsi də rəhbərlərin əleyhinə danışmağın qadağan olmasına sübutdur.

Və aleykum Salam. Peyğəmbərmiz (salləllahu aleyhi və səlləm) ehtiyac olduqda səhabə xanımlarla (Allah onlardan razı olsun) danışmış, şikayətlərini dinləmiş, onların suallarına cavab vermişdir. Əbu Səid əl-Xudri (Allah ordan razı olsun) nəql edir ki: "Bir gün qadınlar Peyğəmbərə (salləllahu aleyhi və səlləm) belə dedilər: "Kişilər bizə (səndən söz soruşmağa imkan vermirlər. Digər hədisdə: "Ey Allahın Rəsulu! Ancaq kişilər sənin elmindən faydalanırlar). Odur ki, özün bizim üçün bir gün ayır. (Allahın sənə öyrətdikərini bizə də öyrət)".

Şübhə olaraq "bidət və hava əhlindən xeyiri götürüb, şəri ataq" deyənlərə belə cavab verilir: İmam Malik ibn Ənəs (Allah ona rəhm etsin) deyir:  "Dörd nəfərdən elm götürülməz, bunlardan qeyrisindən götürülər: 1) Səfehdən, 2) insanları öz havasına çağıran hava əhlindən, 3) insanlarla danışığında yalançı olandan, hətta Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) hədislərində yalanla ittiham olunmasa da belə və 4) fəzilət sahibi, saleh biri, ibadət əhli olsa da nə danışdığını bilməyən şeyx (və ya qoca).

Bu şübhəyə cavab olaraq deyilir: İmam İbn Atiyyə (Allah ona rəhm etsin) deyir: “Ayədə olan “əgər tövbə etsələr” yəni, əgər hallarından (yəni, Allaha şərik qoşmağa tövbə edib, şəhadət kəlməsini dedikdən sonra müşriklikdən) dönərlərsə, onların tövbəsi imanı əhatə edən bir tövbədir. Namazı qılmaq isə imanı əhatə edən bir tövbədən sonrakı şərtdir. Allah: “Əgər tövbə etsələr” ifadəsini namaz və zəkatdan əvvəl zikr etmişdir. Bu da dini qardaşlıqla bağlı hökm verməkdə əsas qaydanın ayədəki tərtib olduğuna dəlalət edir”. (İbn Atiyyə “əl-Muharrəri Vəciz” 8/ 139).

Həqiqətdə Məkkə müşriklər cahil deyildilər və Lə iləhə illəllahı gözəl dərk edirdilər. Uca Allah buyurur: “Öz aralarından onlara xəbərdarlıq edən bir peyğəmbər gəldiyinə təəccüb edərək kafirlər dedilər: "Bu, yalançı bir sehrbazdır! O, bütün məbudları bir məbudmu etdi? Həqiqətən, bu, əcaib bir şeydir”. (Sad, 4-5).

Bu mövzuya toxunmadan əvvəl bunu qeyd edək ki, əməl imanın əsas göstəricisi və səmimiyyət işarəsidir. Həyatda hər bir şey isbat istədiyi kimi iman da isbat istəyir. Amma bütün dillərdə olduğu kimi ərəb dilində də bir şeyin kamilliyini tərk edənlər yerli-dibli tərk etmiş olaraq vəsfləndirilir.

Məscidlər Allaha ibadət olunan, xüsusi hörmətə sahib olan yerlərdir və məscidlərin bəzəyi orada camaat namazı qılan mömin qullardır. Lakin son illərdə bəzi müsəlmanlar Allahın evlərindən uzaqlaşmasına səbəb olan müxtəlif şübhələrə düşmüşlər. Belə şübhələrə düşən müsəlman bilməlidir ki, əgər müşriklərin məbədlərində namaz qılmaq icazəlidirsə içində bəzən bəzi kimsələr tərəfindən bidət və küfrün edildiyi məscidlərdə namaz qılmaq isə heç bir sıxıntısız icazəli olmalıdır.

Bu şübhə haqda Şeyxul-İslam İbn Teymiyyənin (Allah ona rəhm etsin) buyurur: “Bu cür təfriqə varmağın, dini məsələri bu cür bölməyin əsli yoxdur. Bu nə səhabələrdən, nə tabiinlərdən, nə də ki, imamlardan gəlməmişdir. Bu mötəzilə əqidəsindən götürülmüş bir şeydir”. (Məcmuul-Fətava, 23/ 346).  

Bu fikir kökündən səhvdir, o dövrdəki müşriklərlə indiki cahil müsəlmanlar arasında böyük fərq var: Məkkə müşrikləri: