Bu hədis elminə uyğun olmayan sözdür. Çünki, şəfaət hədisləri Buxari və Muslimdə keçir. Ümmətin böyük imamları Buxari və Muslimdə olan hədislərin qəbulunda icma etmişlər. Necə ki, bunu Şeyxul-İslam İbn Teymiyyə, İbn Həcər və başqaları (Allah onlara rəhm etsin) qeyd etmişlər.

Birincisi, bu kiçik şirk olsaydı, Peyğəmbər (salləllahu aleyhi və səlləm) Bəni İsrailin və öküzün misalını çəkməzdi.
İkincisi, axı “Zətu Ənvat” hədisində “Səhabələr eləmədilər, istədilər. Eləsəydilər böyük şirkə düşmüş olacaqdılar” deyirlər. Amma Muaz (Allah ondan razı olsun) səcdə edərək əməl etdi. Nəticə olaraq möhkəm dəlillər zəif təvillərlə qarşılaşdırılır. Bu da düz deyildir.

Qarşılıqlı sual verilir: “Ehtiram səcdəsinin İslamda hökmü nədir?” Yusuf və Adəmə (Allahın onlara salamı olsun) edilən səcdənin gözəl bir əməl olmasinda ixtilaf yoxdur. Bizim şəriətdə isə bu qadağan olunmuşdur. Allahdan qeyrisinə edilən səcdənin dindən çıxardan bir amil olduğuna görə cahaləti üzür saymayanlar bu əməli edəni təkfir etmişlər. Üzür sayanlar isə cahillikdən etdiyinə görə müsəlman görmüşlər. Həmçinin, Muazın (Allah ondan razı olsun) səcdəsi gözəl bir əməl olsaydı, Peyğəmbər (salləllahu aleyhi və səlləm) bunu qadağan etməzdi.

Şəriətdə miqdar ilə imanı batil edən heç bir şey yoxdur. Yəni, “bir dəfə etsən imanın olur, lakin heç etməsən imanın olmur!”- deyə bir şey yoxdur və bu batildir. Necə ki, Şeyxul-İslam İbn Teymiyyə (Allah ona rəhm etsin) “Sarimul-Məslul” kitabında bu qaydanı qeyd etmişdir: “Əgər bir əməl insanı kafir edirsə, istər onu bir dəfə etsin, istər on dəfə etsin, fərq etməz. O, kafirdir”. Məs; Peyğəmbəri (səllsllahu aleyhi və səlləm) söyən. İstər bir dəfə söysün, istər on dəfə söysün, fərq etməz. O kafirdir. Və ya Quran ayəsini inkar edən. İstər bir ayəni inkar etsin, istər hamısını inkar etsin.

İbn əl-Qeyyimin (Allah ona rəhm etsin) sözünə gəldikdə, bu ifadənin sağını-solunu kəsiblər. İbn əl-Qeyyim (Allah ona rəhm etsin) bu ifadəni İslamda olmayan kafirlər, avamlar barəsində demişdir. Məsələn, Çində, Hindistanda, hansısa haqq çatmayan kənddə yaşayan avam bütpərəstlər, krişnaçılar, buddistlər müəyyən olaraq haqq çatmasa, hüccət qaldırılmasa belə onlar kafirdirlər. İbn əl-Qeyyim (Allah ona rəhmət etsin) buyurur: “Rafizilərdən, cəhmiyələrdən, qədərilərdən olan avam və təqlid edən, haqqı axtarma imkanı olmayan cahillər təkfir olunmur. Ola bilsin ki, Allah onları bağışlayır.

Bu batildir. Lap hesab edək ki, kimsə o rəyi götürüb. Bu o demək deyil ki, kim namaz qılmırsa kafirdir. Hətta o rəyi götürsək belə, təkfirin şərtləri o insana tətbiq olunmamış o insan kafir sayılmır. Necə ki, əgər sən oğrunun əlinin kəsilməsini təsdiq edirsənsə, bu o demək deyil ki, sən onun əlini kəsəsən. Namaz qılmayaı kafir görən alimlər belə təkfirin şərtləri tamamlanmamış kafir hökmü vermir və kafir adlandırmır. Necə ola bilər ki, şirk edən insanı dərhal kafir saymaq olmursa, namaz qılmayanı dərhal kafir sayaq? Bu batildir.

İlk növbədə, qeyd etmək lazımdır ki, Əhli-Sünnənin əqidəsindən xəbəri olan kəs bilir ki, Əhli-Sünnə “mucməl”, yəni üstü örtülü və ya iki məna daşıyan sözlərdən uzaq olub. Yəni sələflər daim mucməl sözlərdən qaçıblar. Onlar daima Quran və Sünnədə olan, səhabələrin, tabiinlərin və onlardan sonra gələn xeyirli sələflərin sözlərini istifadə ediblər. Yəni, onlar heç vaxt kəlam əhlinin sözlərini istifadə etməyiblər. “Cinsul-Əməl” mucməl, yəni iki məna daşıyan sözlərdəndir. Bu kəlməni nə səhabələr, nə tabiinlər, nə sələflər, nə də ki, onlardan sonra gələn böyük imamlar işlətməyiblər.

Şeyx əl-Albani (Allah ona rəhm etsin) belə buyurur: “Fikirləşin, belə bir şey ola bilərmi ki, Allah bir xalqa peyğəmbər göndərsin və onun xalqı da onu başa düşməsin. Əgər belə bir şey olsaydı, onda elçilərin göndərilməyinin bir hikməti qalmazdı. Allahın peyğəmbərləri öz qövmlərinin içərisindən seçməsi, peyğəmbərlərin öz qövmlərinin dilində danışması onların başa düşməsi üçün deyildimi?!