Vacibliyinə inanaraq namaz qılmayanın kəsdiyi heyvanın ətini yeməmək haqqında müasir alimlərin bəzi fətvaları var. Bu da əsasən namaz qılmayanı kafir görən alimlərin rəyidir. Lakin, əksər İslam alimləri namaz qılmayanı kafir görməmiş və onunla müsəlman kimi davranmışlar. Bu, həmin insanın kəsdiyi heyvanın ətinin yeyilməsinə də şamil olunmuşdir. Belə ki, İbn Qudəmə (Allah ona rəhm etsin) rəvayət edir: “Vəllən evə gəldiyi zaman kəsilmiş qoyun əti gördü və dedi: “Bunu kim kəsib?” (Evdəkilər) dedilər: “Sənin qulluqçun”.

Bu şübhənin heç bir əsası yoxdur. Belə ki, Şeyxul - İslam İbn Teymiyyə (Allah ona rəhm etsin) bir çox kitabında vacibliyinə inanaraq namaz qılmayanı kafir saymamış, onu təkfir etməmiş və ona üzr gətirmişdir.  Şeyxul İslam İbn Teymiyyə (Allah ona rəhm etsin) təkfir etmək haqda belə buyurur:

Bu haqda Şeyxul-İslam ibn Teymiyyəyə (Allah ona rəhm etsin) sual vermişlər. Sualda deyilir: "Namaz qılmayan insana cənazə namazı qılmağın savabı var, yoxsa yox? Onun namaz qılmadığını bildiyi üçün cənazə namazını tərk edənə günah varmı? Eləcə də şərab içən və namaz qılmayan kimsənin halını bilənin ona cənazə namazı qılması icazəlidirmi?"

Şeyx Muhamməd ibn Hədi əl-Mədxəli (Allah onu qorusun) bu şübhəni belə dəf edir: Sual verən: "Allah sizi qorusun, "mən sənə zəmanət verirəm ki, sən qəbrində filankəsə və filankəsə bidətçi deməyin haqqında soruşulmayacaq, yalnızca dinin, peyğəmbərin və Rəbbin haqqında soruşulacaqsan" deyən kəs barədə rəyiniz nədir?"

Əksinə, xəvariclərin zərəri daha böyükdür və ona görə də onların məscidlərində namaz qılmaq digərlərinin məscidlərində namaz qılmaqdan daha təhlükəlidir. Belə halda onların şübhələrinə və bidətlərinə yoluxmaq təhlükəsi var. Belə bir qayda var; “əgər seçimdə iki zərər varsa, ən az olanı seçirsən”. Əşarilərin və digər firqələrin zərəri xəvariclərdən daha azdır, çünki xəvariclərin bidəti ən təhlükəli bidətlərdəndir. Hətta, cahil insanla xəvaric arasında seçim edəndə cahil və asilik edən insana üstünlük vermək lazımdır.

Təfsilatlı cərhdə alimlər cərh edilmiş şəxsin xətalarını sadalayıb ona elmi dəlillərlə rəddiyyə verirlər və həmin şəxsə fikrindən dönməsini nəsihət edirlər. Nəsihət fayda vermədikdə həmin şəxs təbdi olunur (bidətçi elan olunur) və artıq o insandan çəkinmək (ondan elm götürməmək) lazımdır. Şeyx əl-Albani (Allah ona rəhm etsin) deyir: "Cərh edən şəxs lap bir nəfər olsa da belə və etdiyi cərhində də xəta etdiyi bilinmirsə, onda onun cərhi təadil edənlərin (tərifləyənlərin) hamısının, hətta cümhur olsalar belə onlardan önə çəkilir”. (“Silsilə Hudə van-Nur” 3-cü kaset, 01:18-ci dəqiqə).

Əksinə, indi şübhələr daha çoxdur. Onlarla oturub-durmamaq salamat mənhəcdə olanların öz mənhəclərini qorumaq xətrinədir. Bu daha şiddətli olmalıdır. Onlarla oturub-durmağa icazə verilsə, sufi, xavaric, rafizi və digər bidətlərə düşən insanların sayı çoxalacaq. Bidət əhli ilə oturub-durmamaq Əhli Sünnənin üsul qaydalarındandır. İnsan öz övladını pis uşaqlarla oturub-durmağa qoymur, onun pis vərdişlər etməməsinə, başqa insanların təsiri altına düşməməsi üçün nəzarət edirsə, necə ola bilər ki, əqidəsi xarab olan insanlarla oturub-durmağa icazə verilsin?!

Əhli-Sünnə vəl-Cəməada hakimlərə qarşı çıxmaqda ixtilaf yoxdur. İbn əl-Əşəsin Həccac ibn Yusufa qarşı çıxmasında isə o vaxtın alimlərindən Şəbi və digərləri Həccacın təkfirində xəta etmişdilər və bu xətalarını etiraf etmişdilər. Kiminsə xəta edərək bir fikri deməsi, sonra isə o xəta rəydən dönməsi kiminsə xəta rəyi dəlil gətirməsinə əsas vermir. Mütəşabih dəlillərlə, istər bu ayə, istər hədis, istər alimlərin kəlmələri və s. olsun, insanları bununla şübhəyə salmaq bidət əhlinin əlamətlərindəndir. Uca Allah buyurur: "Kitabı sənə nazil edən Odur.

Müvazənət - yəni pis əməllərini saydığının yaxşı əməllərini də saymalısan. Əgər sən həmin insanın yaxşı əməllərini də sayırsansa, ona tabeçiliyə ağırırsan. Bidət əhlini bəyan etdikdə onun xeyir əməllərini də zikr edirsənsə, insanları aldatmış olursan. Çəkindirmə məqamında yaxşı əməllər zikr olunmur. İmam Əhməd (Allah ona rəhm etsin) Hüseyn əl-Kərabisi Quran məsələsində "Quran olan ləfzin məxluqdur deməyən kafirdir" dedikdə, İmam Əhməd ondan çəkindirməyə və bidətçi deməyə başladı. Onu danışdırmamağı və hətta onu danışdıranı danışdırmamağa çağırırdı.