1301 oxunma
English
أَنَّ حُذَيْفَةَ حَدَّثَهُ قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : إِنَّ مَا أَتَخَوَّفُ عَلَيْكُمْ رَجُلٌ قَرَأَ الْقُرْآنَ حَتَّى إِذَا رُئِيَتْ بَهْجَتُهُ عَلَيْهِ ، وَكَانَ رِدْئًا لِلْإِسْلاَمِ ، غَيَّرَهُ إِلَى مَا شَاءَ اللَّهُ ، فَانْسَلَخَ مِنْهُ وَنَبَذَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ، وَسَعَى عَلَى جَارِهِ بِالسَّيْفِ ، وَرَمَاهُ بِالشِّرْكِ ، قَالَ : قُلْتُ : يَا نَبِيَّ اللَّهِ ، أَيُّهُمَا أَوْلَى بِالشِّرْكِ ، الْمَرْمِيُّ أَمِ الرَّامِي ؟ قَالَ : بَلِ الرَّامِي.
Rəvayət edilir ki, Hüzeyfə (Allah ondan razı olsun) demişdir: "Allah Elçisi (salləllahu aleyhi və səlləm) belə buyurdu: "Həqiqətən, mən Quran oxuyan və Quranın gözəlliyi onda əks olunan, hətta İslamı müdafiə edən insana görə sizin üçün qorxuram. Sonra o, Quranı arxasına ataraq, onu tərk edir və öz qonşusuna qılıncla hücum çəkərək, onu şirkdə ittiham edir". Hüzeyfə (Allah ondan razı olsun) soruşdu: "Ey Allahın Peyğəmbəri, onlardan hansı şirkə daha yaxındır, ittiham edən, yoxsa ittiham olunan?" O cavab verdi: "Yox, ittiham edən!" (əl-Buxari "ət-Tarix" 297; İbn Hibban, 81; əl-Bəzzər, 2793. əl-Albani "Silsilətul-Əhədisis-Sahiha"da (3201) səhih olduğunu bildirmişdir.
حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ قَالَ: حَدَّثَنَا مَالِكٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ دِينَارٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: أَيُّمَا رَجُلٌ قَالَ لِأَخِيهِ: كَافِرٌ، فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا.
Abdullah ibn Ömər (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Allah Elçisi (salləllahu aleyhi və səlləm) belə buyurmuşdur: “Hər kim (din) qardaşına: “Kafir”– deyərsə, ikisindən biri həmin günahla geri dönər”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 439; əl-Buxari, 6104; Muslim, 111; Əhməd, 2/ 18).
حَدَّثَنَا سَعِيدُ بْنُ دَاوُدَ قَالَ: حَدَّثَنَا مَالِكٌ، أَنَّ نَافِعًا حَدَّثَهُ، أَنَّ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ أَخْبَرَهُ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِذَا قَالَ لِلْآخَرِ: كَافِرٌ، فَقَدْ كَفَرَ أَحَدُهُمَا، إِنْ كَانَ الَّذِي قَالَ لَهُ كَافِرًا فَقَدْ صَدَقَ، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ كَمَا قَالَ لَهُ فَقَدْ بَاءَ الَّذِي قَالَ لَهُ بِالْكُفْرِ.
Abdullah ibn Ömər (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Allah Elçisi (salləllahu aleyhi və səlləm) demişdir: “(Bir adam) başqasına “kafir” deyərsə, ikisindən biri küfr etmiş olar. Əgər qəsd etdiyi adam kafirdirsə, demək, (bunu deyən adam) doğru söyləmişdir. Yox əgər onun dediyi kimi deyilsə, onda ona dediyi küfr sözü özünə qayıdır”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 440).
حَدَّثَنَا أَبُو مَعْمَرٍ قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَارِثِ، عَنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُرَيْدَةَ قَالَ: حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَعْمَرَ، أَنَّ أَبَا الأَسْوَدِ الدِّيلِيَّ حَدَّثَهُ، أَنَّهُ سَمِعَ أَبَا ذَرٍّ قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: لاَ يَرْمِي رَجُلٌ رَجُلًا بِالْفُسُوقِ، وَلاَ يَرْمِيهِ بِالْكُفْرِ، إِلاَّ ارْتَدَّتْ عَلَيْهِ، إِنْ لَمْ يَكُنْ صَاحِبُهُ كَذَلِكَ.
Əbu Zərr (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Mən Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) belə dediyini eşitmişəm: “Adam başqa birisini fasiqlikdə və ya küfrdə ittiham edərsə və ittiham edilən adam belə olmazsa, (bu ittiham) onun özünə qayıdar”. (əl-Buxari, 6040; “Ədəbul-Mufrad” 432; Əhməd, 5/ 181)
عَنْ أَبِي ذَرٍّ، سَمِعَ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: مَنِ ادَّعَى لِغَيْرِ أَبِيهِ وَهُوَ يَعْلَمُ فَقَدْ كَفَرَ، وَمَنِ ادَّعَى قَوْمًا لَيْسَ هُوَ مِنْهُمْ فَلْيَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ، وَمَنْ دَعَا رَجُلًا بِالْكُفْرِ، أَوْ قَالَ: عَدُوُّ اللَّهِ، وَلَيْسَ كَذَلِكَ إِلا حَارَتْ عَلَيْهِ.
Əbu Zərr (Allah ondan razı olsun) Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) belə dediyini eşitmişdir: “Hər kim bilərəkdən doğma atasının deyil, başqa birisinin oğlu olduğunu iddia edərsə, küfr etmiş olar. Kim özünün heç bir qohumluq əlaqəsi olmadığı bir qəbiləyə mənsub olduğunu iddia edərsə, qoy Cəhənnəmdəki yerini tutsun. Kim də bir adamı küfrdə ittiham edərsə, yaxud “Ey Allahın düşməni” deyərsə, əgər belə deyilsə, (bu ittiham) onun özünə qayıdar”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 433. əl-Albani səhih olduğunu bildrmişdir).
أَنَّ ثَابِتَ بْنَ الضَّحَّاكِ وَكَانَ مِنْ أَصْحَابِ الشَّجَرَةِ حَدَّثَهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ - صلى الله عليه وسلم - قَالَ « مَنْ حَلَفَ عَلَى مِلَّةٍ غَيْرِ الإِسْلاَمِ فَهْوَ كَمَا قَالَ ، وَلَيْسَ عَلَى ابْنِ آدَمَ نَذْرٌ فِيمَا لاَ يَمْلِكُ ، وَمَنْ قَتَلَ نَفْسَهُ بِشَىْءٍ فِى الدُّنْيَا عُذِّبَ بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ، وَمَنْ لَعَنَ مُؤْمِنًا فَهْوَ كَقَتْلِهِ ، وَمَنْ قَذَفَ مُؤْمِنًا بِكُفْرٍ فَهْوَ كَقَتْلِهِ »
Ağac altında beyət edən əshabələrdən Sabit ibn Dəhhak (Allah ondan razı olsun) rəvayət etmişdir ki, Peyğəmbər (sallallahu aleyhi və səlləm) demişdir:
– kim İslamdan başqa bir din üzərində olduğuna and içərsə, and içdiyi kimi olar;
– Adəm oğlu gücü çatmadığı bir şeyi nəzir edəcəyinə dair söz verməməlidir;
– kim bu dünyada (hər hansı) bir şeylə öz canına qəsd edərsə, Qiyamət günü həmin şeylə ona əzab verilər;
– kim bir möminə lənət oxuyarsa, onu öldürmüş hesab olunar;
– habelə, kim bir mömini küfrdə ittiham edərsə, onu öldürmüş hesab edilər”. (əl-Buxari, 5587, 6047).
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الصَّبَّاحِ بْنِ سُفْيَانَ أَخْبَرَنَا عَلِىُّ بْنُ ثَابِتٍ عَنْ عِكْرِمَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ حَدَّثَنِى ضَمْضَمُ بْنُ جَوْسٍ قَالَ قَالَ أَبُو هُرَيْرَةَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ « كَانَ رَجُلاَنِ فِى بَنِى إِسْرَائِيلَ مُتَآخِيَيْنِ فَكَانَ أَحَدُهُمَا يُذْنِبُ وَالآخَرُ مُجْتَهِدٌ فِى الْعِبَادَةِ فَكَانَ لاَ يَزَالُ الْمُجْتَهِدُ يَرَى الآخَرَ عَلَى الذَّنْبِ فَيَقُولُ أَقْصِرْ. فَوَجَدَهُ يَوْمًا عَلَى ذَنْبٍ فَقَالَ لَهُ أَقْصِرْ فَقَالَ خَلِّنِى وَرَبِّى أَبُعِثْتَ عَلَىَّ رَقِيبًا فَقَالَ وَاللَّهِ لاَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكَ أَوْ لاَ يُدْخِلُكَ اللَّهُ الْجَنَّةَ. فَقُبِضَ أَرْوَاحُهُمَا فَاجْتَمَعَا عِنْدَ رَبِّ الْعَالَمِينَ فَقَالَ لِهَذَا الْمُجْتَهِدِ أَكُنْتَ بِى عَالِمًا أَوْ كُنْتَ عَلَى مَا فِى يَدِى قَادِرًا وَقَالَ لِلْمُذْنِبِ اذْهَبْ فَادْخُلِ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِى وَقَالَ لِلآخَرِ اذْهَبُوا بِهِ إِلَى النَّارِ ». قَالَ أَبُو هُرَيْرَةَ وَالَّذِى نَفْسِى بِيَدِهِ لَتَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ أَوْبَقَتْ دُنْيَاهُ وَآخِرَتَهُ.
Əbu Hureyra (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Allah Elçisinin (salləllahu aleyhi və səlləm) belə buyurduğunu eşitdim: “İsrail oğulları arasında (işində) səy göstərən iki nəfər var idi. Onlardan biri günah işlər görür, digəri isə çoxlu ibadət edirdi. Abid adam hər dəfə o birisinin günah işlətdiyini görəndə ona: “Əl çək, (bu günahdan)!”– deyərdi. Bir gün onun günah işlətdiyini görüb yenə ona: “Əl çək, (bu günahdan)!”– dedi. O da belə cavab verdi: “Rəbbimlə məni yalnız burax. Olmaya, mənim üstümə nəzarətçi qoyulmusan?” Onda abid dedi: “Vallahi, Allah səni bağışlamayacaq yaxud Allah səni Cənnətə salmayacaq.” Nəhayət, (ölüm mələyi) onların canını aldıqdan sonra hər ikisi aləmlərin Rəbbi olan Allahın hüzuruna gətirildi və Allah abidə: “Sən Mənim nə qərar verəcəyimi bilirdinmi?! Yoxsa, Mənə mane ola biləcəyini düşünürdün?!”– dedi. Günahkara isə: “Get, Mənim mərhəmətim sayəsində Cənnətə daxil ol!”– dedi. Sonra abid barədə belə buyurdu: “Aparın bunu, Cəhənnəmə!” Əbu Hureyra t dedi: “Canım Əlində olan Allaha and olsun ki, o, dediyi bir kəlmə ilə həm dünyasını, həm də Axirətini məhv elədi!” (Əbu Davud, 4901, 4903; İbn Hibban, 5712; Əhməd, 8275, 8292; əl-Albani “Mişkətul-Məsabih” 2347, “Tahavi Əqidəsinin Şərhi” səh. 357, “Sahihul-Cəmius-Sağir” (№ 4455) səhih olduğunu bildirmişdir).